Bayım, sizi kim gönderdi ?

                     eve kadar geldiler.

                     kar, kış kıyamet dememişler.

                     çay içer misiniz dedim cevap bile vermediler.

                     ruhsuz gözlerimin başına,

                     üç tane adam diktiler.

                     içeri girerlerken fark etmedim,

                     kaç kişiydiler?

                     geri kalanlar,

                     bütün odaları talan ettiler.

                     biri seslendi içerden:

                     amirim burada tüm kitaplar!

                     hiç bilmedim kitaplarımdan ne istediler,

                     başımda duran dürttü beni:

                     hangisinin içine gömdün,

                     söyle de uğraştırma bizi dedi.

                     yüzüne baktım.

                     kahve, yanında da kurabiye versem?

                     kafama vurdu bir diğeri,

                     dalga geçiyor ulan bu bizimle diye kükredi.

                     sanırım o anda dışarı fırladı dilimin ucundaki:

                     hala ne ararsınız be gafiller?

                     biri omzumdan tutup sallarken,

                     içeri girdi amirim dedikleri.

                     elindeki silgiden bozma piranayı gösterdi.

                     söyle yoksa silerim,

                     yem ederim dedi beynindekileri.

                     bilseydi, yaşamayı kalbime devrettiğimi,

                     fukara kalbimi de sürgüne gönderdiğimi,

                     farkında olsaydı,

                     hayat dedikleri sopaya dolanmış,

                     pamuk şeker gibi eridiğimi...

                     adamlarını toplayıp gelmeye yeltenir miydi?

                     sinirlendim,

                     ya ıhlamur için

                     ya da verecek bir şeyim kalmadı,

                     gidin! dedim.

                     şak diye bir ses geldi.

                     eli göğüs kafesimden geçip gitti.

                     vur anasını satayım deyip güldüm.

                     söyle be adam diye ağlayınca, 

                     haline acıdım.
                     ne de olsa bende onun gibi sürgündüm.

                     inan olsun hatırlamıyorum,

                     yenisini yapabiliriz belki,

                     tüm tanıdıkları ararız,

                     iyi bir inşaat mühendisi  

                     bir de mimar bulduk mu

                     hep beraber temelden girer,

                     uzaydan çıkarız,
                     dedimse de dinletemedim.

                     yenisini dikmek uzun sürer.

                     bana eskisi lazım deyince,

                     dayanamadım, söyledim.

                     ben umudu:

                     ya bir çocuğun kafasına namluyu dayadıkları,

                     ya bir kadını kırk yerinden bıçakladıkları,

                     ya bir babanın evine ekmeksiz gittiği,

                     ya bir köpeğin açlıktan inlediği,
                     ya da bir çınar ağacını boylu boyunca devirdikleri

                     bir adrese gömdüm dedim.

                     bayım sizi kim gönderdi?

                     tüm dünyayı arayamazsınız ki!

                     Kübra 01.13