Ben Bu Diyardan Giderdim de...

Can gidiyor, canlar gidiyor haftalardır…

Gözlerimin kenarında gözyaşlarım haftalardır nöbete durmuş bekliyor.  Anlamadım, nasıl bir terör örgütüdür gözyaşları, bir söz, bir ses, tanımadığım bir insanın yitip gidişi karşısında milyonlarcası bir anda toplanıp saatlerce çağlıyor. Gözyaşı öyle bir örgüt ki ne polisten, ne biber gazından, ne de boğazı yırtılana kadar “şiddet” diye bağıranlardan korkuyor.

Niye sevmediler seni, beni, bizi bu kadar?

Tanımıyorum birçoğunuzu, sen de tanımıyorsun beni. O meydanlara dökülmesek belki hiç tanımayacaktık birbirimizi.  Başka dertlerin içinden, başka dünya görüşlerinden, bambaşka mahallelerden geldik. Ben derdimi sana, sen derdini bana anlattın. Birkaç ağacın gölgesinde dertleştik.

‘Hiç böyle düşünmemiştim.’ dedim.

‘Hiç bu açıdan bakmamıştım.’ dedin.

Yolda yürürken ayağıma bassan, omzuma çarpsan belki döner ters ters bakardım sana, ama o meydanlarda gülümseyerek “pardon” demeyi,  gülümseyerek “önemli değil” demeyi öğrendik.  Biz kötü insanlar olmadık. Kimseyi itmedik, kakmadık. Belki çocukken birkaç pencere kırıp kaçanlarımız vardı, onlara da kucak açtık. Öyle ya affedecek olan da biz değildik, bağışlayacak olan da… Bize ayıp örtmek yakışırdı, ayıp örtmeye çalıştık. Bu yüzden bazen abartıp sinirine hakim olamayana “aman ha sakın!” dedik.  Mübarek bir günde, kandilde, elinde “Ateistim ve bu benim ilk kandilim. Müslüman kardeşimin kandilini kutlarım.” yazılı kâğıdı tutan genci görünce, doldu ya gözlerimiz, birbirimize bakıp gülümsedik. Gerçekleşiyor muydu hep hayal ettiğimiz. Ben inanıyorum, sen inanmıyorsun diye ayırmadık yollarımızı, bazılarımız zaten hiç ayırmamıştık, omuzlar üstünden garip bakışmaların kölesi olmadık, ne giydiğine bakmadım, ne giydiğime bakmadın, birkaç metre fazla ya da az kumaş parçasıyla ilgilenmeden kucaklaştık biz. İnsan olmaktı aslolan... Saygı duymaktı, başka inançlardan, başka düşüncelerden gelsek de birbirimizi sevmeyi öğrenebilmek, küçük harflerle tartışmayı bilmekti. Buydu zaten istediğimiz. Önce ağaçlara, sonra birbirimize sarıldık. Koca ağaçların gölgesinde o güne kadar birbirimize ettiğimiz haksızlıklar, ötekileştirdiklerimiz için günah çıkardık, sana uzanan ele ses çıkarmadığım için günah çıkardım, bana, dostlarıma uzanan ellere ses çıkarmadığınız için günah çıkardınız. Ayıplarımızı, günahlarımızı örttü ağaçlar... Biz ‘Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın.” atasözünü yok saydık.  Söylesene niye sevmediler bizi? Evet, çok kalabalıktık, belki yetmedi gönülleri hepimizi içeri almaya, belki sevmek istemediler bizi. Bizim, herkesten bir parça olduğumuzu anlasalardı severler miydi seni, beni, bizi? Hadi sevmediler, anlasalar, anlamaya çalışsalar da yeterdi. Öyle ya her şey anlamak ile başlıyordu. Beni anladığın, dinlediğin için elimden kandil simidi, sıcak poğaça yemedin mi?  Seni anladığım, dinlediğim için elinden bir bardak su, bir bardak çay içmedim mi?

Niye kızdılar sana, bana, bize bu kadar?

Parmak salladılar bize. Kötü, kötülük peşinde dediler hepimize… 

Oysa dünyanın bir başka ucunda öldürülen canlar, hangi dinden, hangi ırktan, hangi milletten diye bakmadan gözyaşı dökenlerimiz, her türlü zulüm, zalim karşısında bağırmaktan, ağlamaktan sesi kısılanlarımız vardı.

İnsanın insana ettiğine inanmak istemeyenlerimiz, dünya denen abuk sabuk düzene lanet edenlerimiz, bir çocuğun bir damla gözyaşı akmasın diye göğsünü siper edecek olanlarımız vardı.

Yolda yürürken sırf karıncaları ezmesin diye başını yerden kaldırmayanlarımız vardı.

Havalar ısınınca kapısının önüne sokak hayvanları için bir tas su koymayı namaz kılmak kadar farz bilenlerimiz vardı.  

Kabuk bağlamış yaralarımız vardı bizim.  Rüzgâr esse kanamaya başlayan… İlaç olduk birbirimize, anlamadılar ama biz aslında kimsenin yarası olmasın istedik. Varsa birinin kanayan bir yarası, sadece o biri için, biz olmayı öğrenmeye istekli yüreklerdik.

Herkes gibi insanlardık. İyiliklerimiz, kötülüklerimiz oldu. Bazen sustuk, bazen susturulduk. Kimi zaman merhamet ettik, kimi zaman merhamet dilendik. Dedim ya, başka mahallelerden, başka sofralardan, başka günahlardan, başka hayallerden gelmiştik. Upuzun ve bölünmemiş bir sofraya hayalini kurduğumuz, aynı umut dolu gelecek için oturmadan önce birbirimizden af diledik. Bizler herkes için göbek adı ‘vicdan’, soyadı ‘anlayış’ olan bir dünya isteyenlerdik.

Neden ağlattılar seni, beni, bizi bu kadar?

Şimdi dünya yer yer karanlık benim için. Ara ara aydınlanıyor gökyüzünün bazı yerleri. Orada aynı sofrada otururken ‘hoşçakalın’ demelerine bile izin verilmeden aramızdan çekip alınanları görüyorum. Benim için onlar bizden daha aydınlıktalar…  Bu yüzden ben sonsuz bir yaşama inanmayı seviyorum. Onlar, isimleri yüreklere, bir ağaç gövdesine çakı ile kazınmış gibi olanlar...

Ama yine de aklıma geldikçe yitenler, gözlerim doluyor, neden diye soruyorum.

Sabahlar artık daha tedirgin, daha kırılgan.

Geceler daha sessiz, daha keskin.  

Kötü haberler ne sabah bıraktı, ne akşam… 

Bu yüzden günler hep alaca. 

Son maskesi de düştü dünyanın, o yüzünü de sevmedim yaşam denen saçmalığın.

Haftalarca umutla, anlayışla, vicdanla demlenmiştik oysa. Şimdi sessizce dinliyorum insanları. Arada duydukça nefret kusanları, ölünün arkasından konuşanları, anlamayanları, bölmeyi, ayrıştırmayı ibadet sayanları, o zaman Kerbela’da susuz kalmış gibi kuruyor içim. 

Ben,  bu diyardan giderdim de…

Günlerdir son damlası kalmış denizi bölüşemeyen balıklar gibi çırpındığımda, bir yanım kalk git bu diyardan, başka denizler bul kendine diyor da, hemen ayaklanıyor ruhum, bir taş bağlayıp ayağıma bırakıyor beni kalan o son damla suya.

Öyle ya, açılsam başka denizlere, uçsam başka bir gökyüzünde, bulur muyum aynı türküde ağladığım insanları?

O başka diyarlarda sunarlar mı bana Azerinin, Çerkezin, Lazın, Kürdün, Yahudinin, Müslümanın, Ermenin, Hristiyanın, Musevinin, Rumun, Ateistin oturduğu zengin bir sofrayı?

Bir fincan kahvenin hatırına dost bilirler mi beni?

Çayı demle beş dakikaya sendeyim desem, onların kapıları da hep açık olur mu bana?

Evde yangın çıksa itfaiyeyi aramadan önce kapısını çalacağım bir komşum olur mu oralarda?

Asma yaprağının anlamını, değerini bilmeyen bilir mi, anlar mı benim ne hissettiğimi?

Özlemez miyim sokak simidinin kokusunu?

Bayramlar daha bir eksik olmaz mı? 

Özlemez miyim kalabalık iftar sofralarını?

Sabah ezanını duymadığımda nasıl anlarım günün ağardığını?

Belki her şey bırakıp gidilir de…

Nasıl bırakırım, bana umutlu, vicdanlı, merhametli, anlayışlı olmayı, en önemlisi de haksızlık karşısında susmamayı öğreten babamın huzurla uyuduğu toprakları… 

Sen merak etme baba, bırakmıyorum seni!

Sen merak etme baba, ben kucakladım herkesi, biz kucakladık herkesi, biliyorum onlar da bir gün kucaklamasalar da anlayacaklar beni, bizi…

Sevgiyle kalın

14.07.2013